در کوچه باز ایستاده است

آنکه نگاهش یا به آسمان است که باران ببارد

یا به دور دستها مینگرد که بازآیی

منتظرش مگذار با توام ای بنده ی غرور

کاش روزی بیایی

از دور

لااقل بی تابیش را ببینی

هر گاه از کوچه میگذرم

این بی تاب دیدار تو ،مرا به فکر می اندازد

ومن حیران از بی توجهی هایت و عشق بی منت منتظر کوچه مان 

سر به زیر دوباره به خانه باز می گردم.

و روی صندلی می نشینم

لختی با خودم  خلوت میکنم

که چیست این دوست داشتن

وهر بار به تعبیری متفاوت از پیش دست می یابم

راستی ای دوست

چیست این دوست داشتن ؟